Het idee begon met foto’s van Mirjam in allerlei emoties.
Maar het gezicht vertelde meer dan de essentiële emotielijnen deden. 
Daarom werd de afbeelding van het gezicht teruggebracht naar twee kleuren. 
Eerst twee grijstinten, maar ook in bijvoorbeeld rood-zwart. 
De kleuren hadden nog steeds invloed op de emotie-lijnen. 
Daarom werd er voor verschillende kleuren per foto gekozen. 

In een volgen de stap heb ik hierop door geëxperimenteerd met half foto, half twee-kleuren-druk. 
Twee verschillende foto’s met verschillende of juist dezelfde emotie mochten door elkaar of half afgesneden naast elkaar. 
Ik zoomde in op het gezicht, zodat het haar en de achtergrond weg vielen en het accent puur op de emotie focuste. 
De FACS-codering verscheen in de foto’s. 

Daarna toch even weer terug naar de grote afbeelding van het gehele gezicht, met haar en achtergrond. 
Er komen geometrische en wiskundige vormen en ritmes in de kleuren en de overlappingen. 
Gezichten worden soms zelfs vervormd. 
Dit heeft allemaal effect op de waar te nemen emotie. 

Uiteindelijk kies ik toch weer voor ingezoomde foto’s, zonder haar en achtergrond, maar dan wel uit de laatste serie. 

Zo is door constante reflectie in mijn ogen de ultieme emotie-compositie ontstaan.